Het was 2003 en putteke zomer…
Na zes jaar studies en twee masterdiploma’s had ik héél veel zin om iets van de wereld te zien. Met een kleine rugzak en belachelijk veel lef – of naïviteit 
– trok ik in mijn eentje naar Zuid-Amerika. Ik vloog via New York naar Buenos Aires en had heel bewust voor een ticket zonder terugkeerdatum gekozen, zodat ik zelf kon “voelen” wanneer ik weer naar huis wou. Het ticket was een jaar geldig. Je hoort mij al komen: uiteindelijk ben ik in de allerlaatste week naar huis gevlogen, na een jaar vol avonturen in Argentinië, Chili, Bolivië, Peru en Ecuador.
Van het ene avontuur in het andere: een spontane sollicitatiebrief naar de openbare omroep VRT in Brussel leverde mij een interview in de Flair (over droomjobs) en dus die eerste échte job op: redacteur bij Radio Donna. Een half jaar later – na een pak logopedie om die Antwerpse “a” weg te krijgen – mocht ik er al presenteren.
Toen Donna even later MNM werd, kreeg ik er een eigen programma dat ook nog eens mijn naam droeg. Zot?! Na weeral een ander avontuur – een half jaar in Gambia en Senegal – verhuisde ik naar de nieuwsredactie van de VRT en werd radiojournalist en nieuwsstem van MNM en Studio Brussel.
Middagdutjes onder de bomen
Elke dag om 4 uur opstaan om al om 6u vanuit Brussel het eerste nieuws van de dag te kunnen presenteren, onvergetelijk! Om dan op de terugweg in de namiddag een dutje te gaan doen onder een boom in het Mastenbos of de Kalmthoutse Heide. Mijn dagelijks after work ritueel om telkens weer “groene energie” bij te tanken. 
In 2012 had ik weer “last” van een hardnekkige reiskriebel. Deze keer had ik zin in een sportieve trip op eigen kracht: een fietsreis! In zeven weken reed ik op een tweedehands Gazelle solo van Antwerpen naar Istanbul, met een minimum aan bagage. Behalve een tent, matje en slaapzak had ik amper iets bij. Met drie ton spieren in mijn benen ging ik meteen daarna ook nog een paar maanden mountainbiken tussen de beren in Canada. Hoogtemeters à volonté!
Inpakken en wegwezen
In 2013 ben ik dan – weeral spontaan – naar Duitsland verhuisd. Voor de liefde – what else. In Ulm, op een uurtje van de Alpen, kwam ik er terecht in een jong IT-bedrijf waar ik als meertalige projectmanager voor projecten in 10 landen en 6 talen aan de slag ging.
Alles ging super goed, tot het fout ging. 2017 was mijn allerdonkerste jaar ooit. Mijn batterijen waren niet alleen leeg, ze waren ook kapot. Opladen ging niet meer. Diagnose: depressie. Met hulp van mijn huisarts vond ik een goede psychologe, een paar dorpen verderop aan de Donau. Na 3 maanden afwezigheid op het werk, werd ik op staande voet ontslagen. Onterecht. De rechtszaak won ik, maar het kostte me kracht en energie die ik op dat moment niet had.
Het stuur van mijn fiets als enige houvast
Ik focuste op herstel en nam alle hulp aan die ik kon krijgen. Het stuur van mijn mountainbike was letterlijk de enige houvast die ik nog had. Langzaam ging het met mij weer bergop (pun intended 
). Op LinkedIn veranderde ik mijn functie naar “Happiness Manager” bij het bedrijf “My Life”. De moeilijkste maar meest zinvolle job die ik ooit heb gehad.
In het voorjaar van 2018 stond ik op de drempel van de lokale “Agentur für Arbeit” om werk te zoeken. Na een blik op mijn CV stelde de man die mij begeleidde mij de vraag die mijn leven zou veranderen: “Frau Stevens, hebt u er al eens aan gedacht om zelfstandige te worden?”.
Euh…
Tien minuten later stond ik weer buiten met een stapel papieren in mijn hand. En daarop een belangrijke datum: 1 september 2018. De dag waarop ik mijn eigen zaak ging starten.
Sometimes you just have to jump
Eerlijk? Had ik toen geweten hoe zwaar het ging worden, dan was ik er nooit aan begonnen. 
Maar ik nam een aanloop en ik sprong! En ik struikelde en ik viel en ik krabbelde weer recht en bleef springen en struikelen en hinkelen en huppelen.
Van in het begin had ik de wens om volledig locatie-onafhankelijk te werken. Het eerste jaar had ik nog een plekje in een coworking space in Ulm, werkte tussendoor ook van thuis uit en vanuit België wanneer ik er op bezoek was.
Eind 2019 gaf ik mijn office space op en was het enkel nog “me, myself and my laptop”.
Vandaag werk ik 100% online en leef als digitale nomade. Sinds maart 2020 ben ik in Uruguay, op mijn favoriete continent Zuid-Amerika. Het was niet mijn plan om er langer dan 3 maanden te blijven, maar door corona werd mijn terugvlucht gecanceld en liep werkelijk alles anders. Ook in mijn business. Online taallessen kregen een boost. Plots was ik voor het eerst “volgeboekt”.
De wereld in mijn online klas
Mijn klanten wonen voornamelijk in België, Nederland en Duitsland en vinden het fantastisch om te ontdekken waar ik telkens ben. In oktober 2020 kwam ik zelf op de Duitse televisie met mijn Franse conversatieles voor een volkshogeschool. Ik geef niet enkel Spaanse, Nederlandse en Franse les. Ik toon mijn studenten met plezier waar je – letterlijk – kan komen met een mooie visie, een dosis lef, een laptop en een vreemde taal op zak.
Een nieuwe taal leren, is een deur naar een andere wereld openen.
Niet dat iedereen nu meteen als digitale nomade moet gaan leven. Elke kans om een nieuwe plek, een andere cultuur of een andere taal te leren kennen is even waardevol. Zelfs als het letterlijk bij jou om de hoek is! Je hoeft niet ver te reizen om je blik te verruimen en avonturen te beleven.
Zelfs in je eigen tuin kan je een “nieuwe” vogelsoort ontdekken. Of in het dichtstbijzijnde bos. Doe er eens een dutje onder een boom en je zal merken dat je nooit alleen bent.
