Zes jaar geleden deed ik iets zots. Ik nam op een blauwe maandag spontaan de beslissing om zelfstandige te worden, nadat ik door een misverstand ontslagen werd. Helemaal klaar was ik ermee. Me uitsloven voor apathische bazen? Salut! Ik besloot mijn eigen chef te worden.
Ik werd zelfstandig redacteur en vertaler, en breidde mijn bijberoep als taaltrainer voor groepen uit naar individuen. De lessen bouwde ik helemaal op volgens mijn eigen methode.
Geen vast stramien, geen klassieke saaie lesboeken en invuloefeningen, wel een aanpak die écht werkt. Waarom het risico nemen en zelf een methode uitvinden?
Tetris met valiezen
Kort antwoord: het is mijn natuur. Ik ben al zo lang ik mij kan herinneren op zoek naar hoe iets anders kan – sneller, beter, plezanter of gewoon gemakkelijker. Of het nu gaat om tetris spelen met de valiezen in de autokoffer, lightweight verre reizen maken met een kleine rugzak (want hoe is het om weinig bij te hebben en daar ok mee te zijn), een nieuwe taal leren, mijn nieuwsgierigheid dreef me altijd vooruit. Op een onbekende plek een nieuw leven uitbouwen – zelfs dat deed ik al. Ik heb intussen in vier landen gewoond.
Op mijn vijftiende trok ik alleen met een vriendin op reis – we sliepen in onze slaapzakken op het strand en we gingen liften ook (sorry mama). Na het laatste jaar middelbaar vertrok ik als enige van mijn klas naar de ‘grote gevaarlijke stad’ Brussel om te studeren. In mijn eerste zomer daar zocht ik een tweetalige studentenjob, ik dacht “komt goed” want ik kon wat Frans van op school (niet zoveel dus). Daarna ging ik op uitwisseling naar Firenze, gewapend met een handvol zinnen Italiaans, na een absurde snelcursus via briefpost (12 hoofdstukken per briefomslag, dat was in 2003, er liep niks online).
Churros in Argentinië
Na mijn studies in wild Brussel en dolce Firenze trok ik een jaar solo door Zuid-Amerika, waar ik de Spaanse taal even gretig binnenslurpte als de zoete vulling van de churros op straat.
De grotemensenjobs die ik in de jaren nadien deed? Radiopresentator, nieuwslezer, journalist, projectmanager in de IT… Maar telkens was er iets dat me aantrok, dat me nog nieuwsgieriger maakte en me weer op pad stuurde. Sommigen noemen het een vlucht, ik noem het eindeloze nieuwsgierigheid en optimisme. Altijd overtuigd dat het allemaal wel zou meevallen.
Diezelfde nieuwsgierigheid vormt de kern van mijn werk als taalcoach. Geen standaardboekjes, geen eindeloze grammaticaoefeningen. Ik wil weten: waarom wil jij Spaans leren? In welke situaties heb je het écht nodig? Hoe kunnen we dat zo snel en praktisch mogelijk aanpakken?
Taal is het middel
Ik wil jou laten voelen dat fouten maken niet iets is om bang voor te zijn, maar juist een versneller in het leerproces. Dat taal geen doel op zich is, maar een middel om de wereld open te gooien, om gesprekken aan te knopen, om te verbinden met anderen.
Zonder nieuwsgierigheid was ik hier nooit geraakt. En misschien kan ik met mijn atypische aanpak ook jouw nieuwsgierigheid triggeren. Want taal is magisch, woorden openen deuren, en voor je het weet, ligt de wereld voor je open.
